Miód

Miód jako naturalny produkt spożywczy, słodki, wysokokaloryczny, konserwujący i leczniczy znajduje zastosowanie od wielu tysięcy lat. W zapiskach sumeryjskich sprzed 4000 lat zalecano miód jako produkt odżywczy i leczniczy. Hipokrates uważany za ojca medycyny stosował miód w sporządzaniu maści, słodzeniu wywarów ziół. Jego uczniowie opracowali ponad 300 recept z miodem.
Starożytni Grecy spożywali duże ilości miodu. Uważali, że zapewnia im siłę, zdrowie, długowieczność. Miód ceniony był także w Egipcie. Królowa Kleopatra do pielęgnacji swej urody zażywała kąpieli z oślego mleka i miodu.
Awicenna uczony arabski w dziele "Canon medicine" zaliczył miód do ważnych leków. Przez wiele wieków miód był produktem do słodzenia oraz do wytwarzania napojów alkoholowych. Nasz kraj ma bardzo długą tradycję w produkcji miodu pitnego.




Miód jako antybiotyk
Miód charakteryzuje się wysoką aktywnością antybiotyczną. Hamuje bądź niszczy rozwój bakterii Gram-dodatnich, Gram-ujemnych, grzybów, wirusów, pierwotniaków, paciorkowców. Te cenne właściwości zawdzięcza miód swemu składowi chemicznemu. Wysokie ciśnienie osmotyczne, kwaśny odczyn środowiska, obecność oksydazy glukozy, lizozymu, apidycyny, inhibiny to cechy nadające miodowi działanie antybiotyczne. Warto zapamiętać, że aktywność antybiotyczna miodu wzrasta nawet do 220 razy gdy go rozcieńczymy z wodą.

Miód a choroby narządu wzroku
Miód zwalcza drobnoustroje, zalecany jest w leczeniu zapalenia spojówek, rogówki, jęczmienia, których przyczyną są ropotwórcze gronkowce i paciorkowce.

Miód a choroby skóry
Miód działa antybiotycznie, przyspiesza gojenie ran, oparzeń i odmrożeń, zabezpiecza je przed zakażeniem bakteriami, drobnoustrojami. Poprawia odżywianie tkanek, oczyszcza rany, przyspiesza ziarninowanie i gojenie ran. Działa, więc przeciwzapalnie, regenerująco oraz przeciwbólowo. Stosuje się miód do leczenia oparzeń, odmrożeń skóry, trudno gojących się ran, owrzodzeń, ropni, czyraków, wyprysków.




Miód a choroby układu krążenia
Miód dzięki dużej zawartości cukrów prostych (glukozy i fruktozy), mikroelementów i enzymów ma korzystny wpływ w schorzeniach układu krążenia. Glukoza dostarcza sercu niezbędną energię. Fruktoza zaś jest magazynowana jako glikogen w wątrobie, stanowi rezerwę energetyczną organizmu.Miód reguluje pracę serca, rozszerza naczynia wieńcowe serca, obniża ciśnienie krwi, polepsza krążenie. Zapobiega powstawaniu obrzęków poprzez zwiększone wydzielanie moczu. Zmniejsza napięcie nerwowe, polepsza sen i ogólne samopoczucie. Jest więc stosowany w nerwicach naczyniowych i serca, chorobie wieńcowej, nadciśnieniu, zespole płuco-sercowym.

Miód a choroby układu moczowego
Miód działa moczopędnie, zwiększa przepływ naczyniowy w nerkach zapobiegając powstawaniu złogów, ma działanie diuretyczne sprzyjające zmniejszaniu obrzęków spowodowanych niewydolnością nerek. Stosowany jest, więc miód jako środek wspomagający w chorobach układu moczowego, takich jak ostre i przewlekłe zapalenie nerek, pęcherza moczowego i miedniczek nerkowych, kamica nerkowa i pęcherza moczowego.

Miód a choroby układu nerwowego
Miód wzmacnia układ nerwowy, działa uspokajająco, przeciwspazmatycznie, poprawia samopoczucie, nastrój. Stosuje się go w leczeniu nerwic, apatii, depresji, pobudzenia nerwowego, wyczerpania nerwowego, bezsenności, nadpobudliwości (szczególnie dzieci). W tych chorobach stosuje się duże dawki miodu.






Miód a choroby układu oddechowego
Miód znalazł zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu schorzeń układu oddechowego. Ma działanie przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, przeciwalergiczne, wykrztuśne, uodporniające. Zwiększa więc odporność organizmu i chroni drogi oddechowe przed rozwojem zakażenia. Stosowany jest w leczeniu stanów przeziębieniowych, chrypki, kaszlu, zapalenia gardła, pyłkownicy na tle alergicznym, suchości w gardle, zapalenia zatok, kataru, dreszczy, podwyższonej temperatury.


Miód a choroby układu pokarmowego
Miód reguluje czynności trawienne żołądka, poprawia przemianę materii, przyspiesza gojenie wrzodów, łagodzi skutki stresów, poprawia sen i łaknienie. Pobudza perystaltykę, zmniejsza kurcze jelit, skraca czas trwania biegunek. Miód zmniejsza szkodliwe działanie używek jak kawa, herbata, tytoń, alkohol. Dobrze odżywia komórki wątrobowe, działa odtruwając organizm.
Cholina zawarta w miodzie zwiększa efekt żółciopędny . Powyższe właściwości miodu spowodowały, że z powodzeniem jest stosowany leczniczo w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, w nieżytach żołądka, zapaleniu i stanach kurczowych jelit, biegunkach, zaparciach, zapaleniu wątroby, woreczka żółciowego.

Ciekawostka
Miód a wolne rodniki

Podczas przemiany materii, szczególnie podczas procesów zapalnych, mogą powstawać w naszym organizmie atomy lub molekuły z brakiem jednego elektronu. Są to wolne rodniki, starające się uzupełnić brakujący elektron odbierając go komórkom organizmu, uszkadzając je. Miód zawiera szereg składników, które łączą się z wolnymi rodnikami, unieszkodliwiając je. Badania wykazały, że najsilniejsze działanie przeciwutleniające mają miody ciemne, szczególnie cenny jest tu miód gryczany.


Rodzaje miodu

WIELOKWIATOWY

Najbardziej popularny miód o barwie jasnożółtej po ciemnoherbacianą. Lekkostrawny, wzmacnia organizm i odporność, dodaje energii i witalności. Łagodny smak - zależy od składu nektaru z jakiego powstał. Stosowany przy przeziębieniach, alergiach, katarze siennym, chorobach serca.

LIPOWY

Barwa od bardzo jasnej do złotożółtej (może również być z odcieniem zielonkawym – zależy od składu spadzi, która bardzo często towarzyszy tej odmianie miodu). Zapach jest bardzo intensywny. Stosowany przy bezsenności, kaszlu, objawach grypy, przewlekłych przeziębieniach. Działa uspokajająco, wykrztuśnie i lekko nasennie.

GRYCZANY

Charakterystyczna ciemnobrązowa barwa i ostrawy smak, wyraźny zapach kwiatu gryki. Pochodzi przeważnie z rejonu Lubelszczyzny. Stosowany przy zapaleniu nerek, nadciśnieniu, posiada właściwości antybiotyczne, uzupełnia niedobory żelaza w organizmie.

SPADZIOWY

Miód ze spadzi iglastej ma zabarwienie zielonkawe lub szarozielonkawe. Zapach miodu jest lekko żywiczny przypominający woń jodły. Miód ze spadzi liściastej ma odcień
brunatnozielonkawy o lekko gorzkawym posmaku. Stosowany jest przy chorobach dróg oddechowych, zapaleniach płuc, cukrzycy, astmie, katarze.


AKACJOWY

Z akacji białej ma barwę jasną o żółtawym zabarwieniu, delikatnym smaku (ale mdłym) i zapachu kwiatu akacji. Miód ten ulega krystalizacji najwolniej ze wszystkich polskich miodów.
Zalecany jest diabetykom i polecany przy schorzeniach układu pokarmowego.Niezastąpiony przy nadkwaśności.

WRZOSOWY

Barwa brunatnoczerwona o galaretowatej konsystencji, zapachu kwiatu wrzosu, ale niezbyt silnym stopniowo zanikającym. Smak lekko gorzkawy, ale bardzo przyjemny. Dość szybko się krystalizuje. Stosowany przy schorzeniach dróg moczowych i prostaty. Znajduje zastosowanie również w leczeniu zapalenia gardła.

FACELIOWY

Jasnożółty, bardzo przyjemny w smaku (lekko kwaskowy), delikatny i aromatyczny, stanowi dużą rzadkość, bowiem ta cenna roślina, jaką jest facelia, zajmuje marginalne miejsce w strukturze zasiewów. Po skrystalizowaniu miód uzyskuje jasnokremowy
lub nawet biały odcień. Stosowany przy przeziębieniach i nieżycie żołądka.

RZEPAKOWY

Miód o bardzo jasnej barwie. Konsystencja smalcowata, szybko krystalizuje.Najbogatszy w aminokwasy. Stosowany przy chorobach dróg żółciowych, miażdżycy, wzmacnia mięsień sercowy,leczy niewydolność krążenia.